स्वच्छ अंघोळ करून, वेणी बांधून, स्वच्छ आणि आवडीचा केशरी रंगाचा एकच ड्रेस घालून बालनगरीला
नियमित वेळेवर येणे, प्रत्येक उपक्रमात सहभागी होणे, खेळणे, गाणी म्हणणे, अभ्यास करणे, पुस्तक वाचणे, चित्र काढणे, नाहीतर भिंतीवरील लावलेले उतारे वाचणे. असे न चुकता तिचे सुरु असायचे. दोन वर्षापूर्वी
लिहिता वाचता न येणाऱ्या छकुलीला काही महिन्यातच १ ते ६० अंक ओळख आणि वाचन यायला
लागले. अक्षर परिचय, शब्द आणि त्यापासूनची छोटी छोटी वाक्य वाचता येवू लागली होती. आम्ही
जी गोष्टीची पुस्तकं रोज वाचून दाखवायचो ते पुस्तकं ती वाचून पाहण्याचा प्रयत्न करत होती. एकेक वाक्य असेलेली गोष्टीची छोटी पुस्तके तिला सहज वाचून समजून घेता येवू
लागली. त्याचबरोबर गणितीक्रिया मध्ये बिनहातच्याची, हातच्याची बेरीज-वजाबाकी सुद्धा काड्या गट्याच्या
सहाय्याने करता येवू लागली. एवढी सगळी काम करत एवढ्याश्या जीवाने शिक्षणाचा प्रवाह मात्र कधी तुटू दिला नाही.
छकुलीने बरेच दिवस असेच सुरु असतांना अचानक एक दिवस आम्ही बालनगरीला जातांना मेंढ्यांचा कळप घेवून छकुलीची आजी आणि तिचा भाऊ जातांना दिसले. सोबत भलेमोठे सामान असलेली बैलगाडी आणि बाजूने आई, बाबा चालतांना दिसले. हे चित्र पाहून माझ्या मनात धक्क झालं. मी त्यांना विचारले, कोणत्या गावाला जात आहात? परत कधी येणार?
आता, सहा महिन्या नंतरच येवू.
आणि पोरांच्या
शिक्षणाचं काय?
प्रश्नाचे उत्तर
न देताच ते निघून गेले.
शिक्षणाच्या प्रवाहात येवू पाहणाऱ्या छकुलीला बघून जितका आनंद वाटत होता, त्यापेक्षा जास्त दुःख हे तिला प्रवाहातून बाहेर जातांनाचे होते. सहा एक महिन्यानंतर छकुली परत बालनगरीला आली खरी पण ती बरंच काही विसरलेली होती. आता तिला पुन्हा नव्याने त्याच गोष्टीकरिता संघर्ष करावा लागणार. परंतु असे किती दिवस ती करू शकेल? तिचा आई वडिलांना तिची धडपड, शिक्षणाविषयीची तिची तळमळ कळेल का? अशिक्षित, अंधश्रद्धा आणि शिक्षणापासून वंचित असलेला हा धनगर समाज हा पोटाची खडगी भरण्यासाठी अजूनही पारंपारिक व्यवसायच करतोय. मेंढपाळ व्यवसाय म्हणजे त्यांचा धर्मच जणू. अशा भटकंती प्रवाहाबरोबर शिक्षणाचे कार्य जरी अवघड असले, तरी अशा कितीतरी छकुली ह्या शिक्षणाच्या प्रवाहाच्या बाहेर आहेत. त्यांना प्रवाहात आणायचे असेल तर पालकांनी आपल्या मुलांप्रती जागृत होणे गरजेचे आहे.
 |
| (छकुली व तिची आजी) |
Visit On: www.oveetrust.org
